 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Блізка горнай рэчкі Сарыярві
Жыў сабе ла гаспадарыў Паво.
Меў ён жонку і дзяцей з асьміну,
Разам зь імі і гараў і сеяў,
А пасьля еў хлеб запрацаваны.
Толькі ж раз вясной дажджы як люнуць,
Скрозь руччы, узяўся сьнег вадою –
I палову руні з поля змыла;
Улетку каласы пабіла градам,
Рэшту – ўвосень маразы згубілі.
Аж галосіць гаспадыня Паво:
«Прыдзецца нам з торбай пацягацца,
Пад ваконьнем сораму набрацца,
Паміраці або жабраваці».
I тады прамовіў жонцы Паво:
«Памяшай муку з карой таўчонай;
Загару глыбей я нашу ніву, –
Перабудзем так да ураджаю».
I яна муку з карой зьмяшала,
Загараў глыбей сваю ён ніву,
Пакупіў сямян, прадаўшы оўцы.
Вось растануў сьнег вясной на полі,
Але руні болей не пашкодзіў.
Ўлетку бура з градам праняслася,
Але не пабіла збожжа Паво.
Маразы ізноў былі пад восень.
Толькі ж ніва Паво ўжо насьпела.
I сказала, жыта зжаўшы, жонка:
«Вось калі мы пажывём выгодне.
Годзі нам мяшаць муку з карою, –
Можна чыстага пад’есьці хлеба».
I тады прамовіў жонцы Паво:
«Зноў зьмяшай муку з карой таўчонай,
Бо памёрзла ніва у суседа».
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
